Hermien is elke dag nog creatief bezig, op haar eigen wijze
Hermien Versteeg woont zelfstandig in een aanleunwoning op locatie Dongepark in Dongen. Als je haar in één woord moet omschrijven, dan is ‘creatief’ zeker passend. Hermien breit, haakt, borduurt, naait en zoekt regelmatig naar nieuwe ideeën voor creatieve projecten op internet. Dankzij haar handige handen en haar vele hobby’s hoeft zij zich geen moment te vervelen. En mocht er zich iets voordoen, dan kan ze rekenen op de wijkverpleging van Mijzo.
“Ik ben altijd handig geweest met mijn handen. Ik herinner me nog goed dat ik als klein meisje al zelf poppenkleertjes breide. Als er dan visite kwam, moest ik die laten zien aan de gasten. Ik had daar een hekel aan, maar blijkbaar werkte ik zo netjes dat mijn moeder er trots op was.
Uiteindelijk heb ik van mijn hobby mijn werk gemaakt en van mijn werk weer mijn hobby. Ik heb namelijk in de avonduren mijn coupeusediploma gehaald en de modevakschool gedaan. Dat was in die tijd best bijzonder. Er was toen zo veel werk dat je op je 14de van school moest en overdag moest werken. Ik weet nog dat een lerares tegen mijn moeder zei dat ze mij naar de modeacademie moest laten gaan. Maar mijn moeder was weduwe, dus nog een opleiding was geen optie. Daar was geen geld voor. Dat vond ik jammer, maar ik had er wel begrip voor.
Ik woon hier erg graag. Ik ben nog helemaal zelfstandig en kan gaan en staan waar ik wil. En mocht er iets zijn, dan kan ik rekenen op de wijkverpleging van Mijzo.
Vanaf mijn 19de ben ik thuis les gaan geven in naaien en patroontekenen. En dat heb ik tot mijn 65ste gedaan. Toen mijn man ziek werd, ben ik daarmee gestopt om voor hem te kunnen zorgen. Sindsdien is het handwerken dus weer een hobby van me. Ik maak nog altijd mijn eigen kleding, ik borduur, quilt, brei en haak, ik vind het allemaal leuk. En als ik iets hoor over een nieuwe techniek, dan wil ik die leren. Zo ben ik me nu aan het verdiepen in snappap. Dat is een soort leer dat van papier gemaakt is. Je kunt erop borduren, maar je kunt het ook wassen.
Kijk, dit is een quiltproject waar ik mee bezig ben. Elke maand krijg ik het patroon van één blok. En alle blokken aan elkaar vormen straks een grote deken. In september ben ik hier al drie jaar mee bezig en volgens mij heb ik nog wel drie jaar te gaan tot het helemaal af is. Het is echt een meerjarenplan. Als ik dat had geweten, was ik er nooit aan begonnen. Ik ben al 83, straks krijg ik het niet af. Dat zou toch jammer zijn.
Ik bel regelmatig met een van de andere bewoners. Zij voelt zich vaak eenzaam. Als ik haar kan helpen door af en toe met haar te bellen, dan doe ik dat toch?
Ik haal veel inspiratie van Pinterest. Dankzij mijn kinderen kan ik goed met de computer overweg. Toen ik nog naailessen gaf, kon ik in aanmerking komen voor een computer. Mijn zoon stimuleerde me om die aan te vragen en hij heeft er later ook voor gezorgd dat ik er wegwijs op werd. In het begin speelde ik vooral spelletjes op de computer, maar nu gebruik ik hem dagelijks. Ik maak zelfs borduurpatronen op de computer. En zo hoef ik me, dankzij mijn hobby’s, geen moment te vervelen. Ik ben de hele dag bezig en kan zelfstandig nog prima uit de voeten.
Om me heen zie ik wel dat dat soms anders is. Ik heb sinds 14 jaar een latrelatie met een man uit Zwijndrecht. Net voor corona is hij naar Dongepark verhuisd. Toen ik een keer in zijn blok door de gang liep, zag ik dat iemand een briefje had opgehangen. Deze vrouw was eenzaam en wilde graag bellen met mensen. Nou, ik voel me niet eenzaam, maar als ik een ander kan helpen, dan vind ik het prima. En zo bellen we regelmatig.
Voor alle coronamaatregelen ging ik ook regelmatig wandelen met mensen hier. Dat is toch wel het voordeel van het wonen in een complex als dit. Als je wil, is er genoeg te doen. En ik zit hier lekker dicht bij het centrum. Voor de dingen die ik in Dongen niet kan vinden, ben ik zo in Tilburg of Breda. Ik heb alle vrijheid, maar ik weet ook dat ik kan rekenen op de wijkverpleging, mocht dat nodig zijn.”
