Inhuizen in een verpleeghuis kan een enorm grote impact hebben op een cliënt. De reactie is van tevoren vaak lastig in te schatten. Dit kan variëren van een soort van gelatenheid en ik zie wel wat er komt, tot groot verdriet om het achterlaten van de vertrouwde omgeving of partner. Soms is er zelfs sprake van enorme boosheid, wat zich kan uiten in agressie.
Omdat wij de nieuwe cliënt nog niet goed kennen is niet altijd duidelijk wat kan helpen deze overgang gemakkelijker te maken. Het is vaak uitproberen en zoeken naar de juiste manier om iemand zich welkom te laten voelen, zodat hij of zij weer eigen regie en vrijheid kan ervaren.
Gijs onze contacthond wordt hierbij met grote regelmaat ingezet. Gijs verwacht niets, hij vindt iedereen aardig en dat voelt veilig. Gijs maakt oprecht en liefdevol contact en voelt feilloos aan wat onze cliënten nodig hebben. En soms gebeurt er dan ineens iets moois. Dat wat wij niet voor elkaar krijgen, lukt Gijs wel. Hij maakt contact op een dieper niveau en je ziet mensen ontspannen en rustiger worden. Als die connectie er eenmaal is, gaat deze nooit meer weg.
Lian, zijn baasje, traint hem, zorgt voor hem, kent hem en houdt van hem. Zij is zijn basis en samen zijn ze sterk. Ze neemt Gijs mee naar huis als ze vrij zijn en daar is hij onderdeel van haar gezin. In zijn vrije tijd is hij ondeugend, eet en slaapt hij en kan hij gewoon hond zijn. Maar op het werk, met zijn jasje aan, is Gijs gefocust, serieus, lief en altijd gericht op onze cliënten. Iedereen kent Gijs en Gijs kent iedereen. Gijs voegt samen met Lian kwaliteit toe aan het leven van onze cliënten. Als ze terug zijn van vakantie weet iedereen zijn naam nog. Hoe mooi is dat. Warm contact voegt altijd iets toe en de herinnering hieraan is sterk. Of dat nu van een mens is of van een dier. En Lian en Gijs zijn daar samen een prachtig voorbeeld van.
