In het begin dacht Henny Beerens nog wel eens dat haar man haar voor de gek hield. Of dat hij gewoon deed alsof hij haar niet hoorde. Tot langzaamaan de confronterende realiteit tot haar doordrong: haar Bert was dementerend. Inmiddels is de ziekte verder gevorderd en woont Bert op Dongepark.
“De beginfase was dramatisch. Beetje bij beetje raakte ik mijn man kwijt en kwam er zorg bij. Ik moest Bert ondersteunen, maar kreeg zelf geen steun meer terug. De wisselwerking en de balans verdween en op een gegeven moment was mijn man mijn man niet meer. Ik had niemand meer om mee te praten. Het waren toen niet de spannende dingen die ik miste, maar de wetenschap dat iemand op de hoogte is van de kleine dingen van mijn leven. Ik moet daar nog steeds aan wennen, maar eigenlijk weet ik ook dat het nooit zal wennen. Het leven wordt nooit meer zoals het was voordat Bert begon te dementeren. En toch blijf ik hem elke dag gewoon vertellen wat me bezighoudt, want dat vind ik fijn.
“Met wat creativiteit kun je toch genieten van de mooie momenten. Zelfs als je partner in een rolstoel zit en Alzheimer heeft.”
Ruim een jaar geleden werd Bert opgenomen in het ziekenhuis en van daaruit is hij naar Dongepark gegaan. Ik heb dus niet zelf de beslissing hoeven nemen om de zorg voor hem uit handen te geven. Ik ben blij dat die keuze voor mij gemaakt is. Ik had het heel moeilijk gevonden om te moeten toegeven dat het moment bereikt was dat ik de zorg niet meer aankon. Maar doordat Bert nu bij Mijzo woont, kan ik weer genieten van de mooie momenten samen. De zorg voor hem is nu geen belasting meer voor mij. Ik word ’s nachts niet meer wakker gemaakt en hoef geen zware zorgtaken meer te verrichten. Ik heb daardoor weer energie om gezellig met hem te gaan wandelen of gewoon een kopje thee drinken.
“Mijn man heeft het goed bij Dongepark, hij voelt zich hier thuis. Als de zorgmedewerkers hem ’s ochtends benaderen, worden ze altijd verwelkomd door een glimlach op zijn gezicht.”
Met een positieve instelling kun je de moeilijke dingen van het leven langer volhouden, denk ik. De Alzheimer heeft me vindingrijker gemaakt. Als je leuke dingen wilt blijven doen, moet je creatief zijn. Ik ga Bert bijvoorbeeld vaak ophalen als ik thuis visite heb, dan is hij er toch bij. Ook blijft hij enkele keren per week bij mij eten. Bert is dol op de hond, dus die neem ik mee als ik hem kom helpen tijdens de lunch en de avondmaaltijd. Vorig jaar ben ik zelfs op vakantie geweest met Bert. Wij gingen vroeger altijd kamperen en dat wilde ik blijven doen. En dus ben ik hier in Dongen op een camping gaan staan en was Bert overdag bij me. Zo kon ik mijn vakantie toch met hem delen, dat was heerlijk. Ik heb het geluk dat ik op loopafstand van Mijzo woon. Alzheimer heeft onze relatie zeker niet verslechterd, ik denk dat we zelfs dichter naar elkaar zijn gegroeid. Dit is echte liefde, volgens mij.”
