Veel mensen die in de zorg werken, droomden er als kind al van om verpleegster of dokter te zijn. Maar niet Jane Loonen-Verbaten. Zij wilde vooral graag moeder worden. Buiten dat had ze niet veel concrete plannen voor haar carrière. Na wat omzwervingen is Jane bij Mijzo een opleiding gaan volgen in de zorg. Behalve een fantastische werkplek vond ze daar haar passie en haar toekomst.
Is er dan echt geen baan die bij me past?
“Na de middelbare school ben ik een opleiding gaan volgen tot onderwijsassistent. Het leek me leuk om met kinderen bezig te zijn. Maar toen ik eenmaal stage aan het lopen was in groep 8, kwam ik toch wel een beetje van de koude kermis thuis. Ik heb zelf dyslexie en dat bleek toch wel een lastige factor te zijn. “Juf, schrijf ik dit zo goed?” Ik had geen idee!
En dus besloot ik de opleiding tot onderwijsassistent te verruilen voor een horeca-opleiding. Ik heb die opleiding afgerond en heb een aantal baantjes gehad in de horeca. De wisselende diensten en de dynamiek spraken me aan, maar toch begon de branche me na een tijdje tegen te staan. Ik vond het veel leuker om zelf op het terras te zitten.
Daarna volgde op werkgebied best een roerige tijd. Ik ben skilessen gaan geven in Oostenrijk, ik ben bij de ANWB gaan werken, in een callcenter, achter de kassa bij Cranenbroek… Maar nooit had ik het gevoel echt op mijn plek te zitten. Er ontbrak steeds iets, zonder dat ik goed onder woorden kon brengen wat dat dan precies was.
“Voor het eerst voelde ik dat ik een passie had voor mijn werk. Ik werd zelfs een leukere moeder nu ik zo’n toffe baan had!”
Terug naar de schoolbanken!
Via via hoorde ik van de mogelijkheid om bij Mijzo een opleiding in de zorg te volgen. Ik besloot naar een open dag van het ROC te gaan. Zij verzorgden immers de opleidingen bij Mijzo. Ik weet nog goed dat ik een praktijklokaal binnenliep en stuitte op een pop met een bloederige arm. Ik vond het doodeng! Maar goed, ik heb de stap toch gewaagd.
Ik had nog wel even een twijfel. De opleiding tot Verzorgende IG is een opleiding op niveau 3 en ik had al een niveau 4 opleiding. Het liefst wilde ik dus de opleiding tot verpleegkundige op niveau 4 gaan doen. Maar ja, ik had nog geen ervaring in de zorg. Ik besloot gewoon te solliciteren naar de functie van Verzorgende IG op de niveau 3. Ook tijdens mijn sollicitatiegesprek kwam het niveau ter sprake.
Achteraf ben ik heel blij dat ik toch met de opleiding Verzorgende IG begonnen ben. Ik kon makkelijk mee in de lessen en daardoor kon ik mijn werk, studie en privé goed combineren. Ik had inmiddels twee kleine kinderen thuis, maar de opleiding is nooit te zwaar geweest voor me.
Een heel team om me heen
Het eerste half jaar ging ik twee dagen per week naar school. Daarna steeds een dag per week. Op school krijg je de theorie uitgelegd en die moet je vervolgens in de praktijk oefenen. Eerst door met een collega mee te kijken, dan ga je het zelf proberen terwijl een collega meekijkt. En uiteindelijk ga je het alleen doen.
Op de afdeling word ik begeleid door de werkbegeleider. Dat is de verzorgende/verpleegkundige die me bijstaat bij de praktijkopdrachten. Het is de bedoeling dat je nauw samenwerkt met je werkbegeleider, dus een goede klik is wel belangrijk. En dan is er ook nog de praktijkopleider. Die regelt de opleidingen vanuit Mijzo en heeft ook de contacten met school.
“Dít is de uitdaging die ik nodig heb. Op een afdeling als deze vind ik alles wat ik kan wensen.”
De eerste ervaringen
Ik ben begonnen op een afdeling voor mensen met dementie. Ik kan me nog herinneren dat ik het best eng vond. Ik had al een aantal banen achter de rug. Wat als ook deze keuze niet de juiste zou blijken? Ik weet nog goed dat ik de eerste dag een mevrouw ging helpen die al ver gevorderd was in het dementieproces. Als ze verzorgd werd mopperde ze vaak op de mensen om haar heen. Op mijn eerste dag was ik haar doelwit. Haar gedrag raakte me, maar tegelijkertijd triggerde het mijn nieuwsgierigheid. Wat was dit voor ziekte? Wat zou dit gedrag betekenen voor de familie van deze vrouw? Wat zou ik doen als mijn eigen moeder zo zou worden?
En zo kwam ik vanaf de eerste dag met enthousiaste verhalen thuis. Ik leerde veel van mijn collega’s, kreeg allerlei nieuwe inzichten. Ik ging met 200% motivatie naar mijn werk en dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Het gaf me voldoening om voor ouderen te zorgen. Tot nu toe was werk altijd een beetje een bijzaak voor me geweest. De zorg voor mijn kinderen was mijn hoofddoel. Voor het eerst voelde ik dat ik ook een passie had voor mijn werk. Ik werd zelfs een leukere moeder nu ik zo’n toffe baan had!
Een nieuw jaar, een nieuwe omgeving!
Voor ik het in de gaten had, was het einde van het eerste jaar daar. Ik had het jaar zo goed doorlopen dat er wéér gekeken werd of ik mijn opleiding niet kon versnellen. Dat bleek opnieuw niet te kunnen, maar ik vond het geweldig dat ik die waardering kreeg. Voor het eerst blonk ik uit in iets wat ik deed. Dat gaf me een super fijn gevoel. Tegelijkertijd vond ik het ook wel eens eng. Ik had namelijk niet het gevoel dat ik iets bijzonders deed. In mijn achterhoofd was er dat stemmetje dat zei dat ik gewoon beginnersgeluk had.
Tijdens het tweede jaar van de opleiding begon ik op een nieuwe afdeling. Omdat dit een afdeling was voor mensen met een lichamelijke aandoening, was het de eerste weken wennen. Ik was mijn routine kwijt, maar mijn werkbegeleider was heel behulpzaam. Samen verdeelden we het werk in kleine stapjes en na twee maanden voelde ik me weer als een vis in het water. Intussen kreeg ik ook vanuit school steeds meer kennis. Ik leerde steeds meer verpleegtechnische handelingen en zo groeide mijn ervaring verder.
De versnelling erin en vol vertrouwen de toekomst tegemoet
Ook het tweede jaar heb ik met succes afgerond. Zo succesvol dat mijn teammanager zich hard heeft gemaakt voor een versnelde overstap naar de opleiding tot verpleegkundige. Na wat aandringen door mijn praktijkopleider is school overstag gegaan. Ik mocht instromen in het derde jaar van de verpleegkundige opleiding. Straks heb ik mijn opleiding dus alsnog in vier jaar afgerond.
Sinds oktober werk ik weer op een nieuwe afdeling. Een revalidatie-afdeling dit keer. Het is eigenlijk een soort miniziekenhuis: veel ziektebeelden, veel dynamiek, mensen die komen en gaan, veel contact met artsen en behandelaren. Door al die hectiek moet je als zorgmedewerker snel kunnen schakelen. Ik vind het heerlijk. Dít is de uitdaging die ik nodig heb. Op een afdeling als deze vind ik alles wat ik kan wensen. Revalidatie is een vakgebied waar ik voorlopig nog niet uitgeleerd ben. Ook niet als mijn opleiding afgerond is.
Ik ben Mijzo dankbaar. Ik heb hier mijn passie mogen ontdekken. Voor het eerst hoef ik niet paniekerig vooruit te kijken. Ik hoef niet na te denken over de volgende stap in mijn carrière. Ik kan vertrouwen op wat er op mijn pad komt en dat geeft me rust.”
