Kerstin Donkersloot is verpleegkundige bij Hospice de Volckaert. Samen met haar collega’s heeft Kerstin de zorg over zes cliënten die allen een levensverwachting hebben van maximaal drie maanden.
“Cliënten die naar het hospice komen hebben vaak al veel ellende achter de rug. Sommigen hebben hun diagnose lang geleden gekregen, anderen hebben het slecht-nieuwsgesprek pas net achter de rug. Dan is de situatie nog heel onwerkelijk. Wat wij vooral willen doen voor de cliënten is rust brengen. Rust in de omgeving, rust in de praktische zin, maar ook rust in het hoofd.
Laatst begeleidden we hier een jonge man die nog volop in het leven stond en veel vrienden en kennissen om zich heen had. Toch koos hij ervoor om zijn laatste maanden niet thuis te blijven, maar naar een hospice te gaan. Zijn vrouw had de ziekte namelijk nog niet kunnen accepteren en om de naderende pijn niet te hoeven voelen, vluchtte zij in haar werk. In zo’n situatie is onze belangrijkste zorg niet de ziekte van de man, maar het systeem om hem heen. We proberen dan de partner te ontlasten en tegelijkertijd het gesprek aan te gaan, zodat de relatie kan blijven bestaan. We schipperen om de verbinding te behouden.
“Ik kan hier mijn emotie laten zien, zonder dat het mij teniet doet als professional. Die kwetsbaarheid voegt juist iets toe.”
Als hulpverleners moeten we in een korte tijd veel vertrouwen opbouwen. Fijngevoeligheid is dus een must in dit werk. Je moet weten wanneer je teveel bent, wanneer je moet stoppen met praten, of wanneer je juist door moet vragen om tot de kern te komen. Naast de zorg die we met ons hoofd leveren, zorgen we met ons hart. Ik kan hier mijn emotie laten zien, zonder dat het mij teniet doet als professional. Het voegt juist iets toe om die kwetsbaarheid te laten zien.
“Een overlijden zie je aankomen, als verpleegkundigen voelen we dat.”
Een overlijden zie je aankomen, als verpleegkundigen voelen we dat. Dan bellen we de naasten en die gaan dan meestal waken. Maar niet iedereen durft dat. Soms moeten we mensen letterlijk bij de hand nemen om ze contact te laten maken met de persoon die aan het overlijden is. Dat duwtje is dan nodig. We zien ook wel eens dat cliënten of hun naasten niet inzien dat het einde echt nabij is. Die blijven tegen beter weten in hopen op genezing. Ik vind het moeilijk om te zien dat iemand gaat zonder zijn angsten, twijfels of zorgen te hebben gedeeld. Ik weet namelijk dat sterven ook heel mooi kan zijn, hoe raar dat misschien ook klinkt.”
Kerstin over opleidingsmogelijkheden binnen Mijzo
“Ik was 20 toen ik mijn opleiding verzorgende IG afrondde en ging werken. Al snel had ik door dat ik niet altijd als verzorgende IG wilde blijven werken. Ik wilde meer verdieping in mijn vak. Bij Mijzo kreeg ik de mogelijkheid om de opleiding tot verpleegkundige (MBO-V) te gaan volgen. Dat is echt een kans voor mij geweest. Het heeft veel gedaan voor mijn eigenwaarde dat er mensen waren die geloofden in mijn mogelijkheden.
Nu ben ik zelf assessor en begeleid ik verpleegkundigen in opleiding. Ik weet dat ik soms heel kritisch ben, maar dit is mijn manier om iets terug te doen. Ik wil mijn leerlingen helpen om alles eruit te halen wat erin zit. Net zoals ik die kans acht jaar geleden gekregen heb. Ik heb inmiddels ook de specialisatie verpleegkundige palliatieve zorg gedaan. Ik vind eigenlijk wel dat dat erbij hoort aangezien ik nu op het Hospice werk. Dat maakt mijn werk compleet.”
