Wat ze als familie nooit hadden verwacht, gebeurde in 2018 toch: de moeder (91 jaar) van Patrick Cornelius en zijn broer en zussen was te ziek om door henzelf thuis verzorgd te worden. Dat kwam voor de Indische familie hard aan. De laatste periode van haar leven verbleef hun moeder in Hospice de Volckaert.
“Van huis uit zijn wij opgevoed met het idee dat wij de zorg voor onze zieke familieleden zelf op ons nemen. Het was dus erg wennen: eerst de acceptatie van het ziek zijn van onze moeder en vervolgens het feit dat zij – vooral in haar eigen belang – niet langer meer thuis verzorgd kon worden. Het fenomeen ‘Hospice’ was voor ons totaal nieuw, maar op advies van de behandelend arts en op uitdrukkelijk verzoek van onze moeder moesten we er toch aan toegeven. Onze moeder wilde niet dat de familie met haar verzorging belast werd en zij was daar zeer beslist in. Dus gingen we op zoek naar een Hospice; iets waar wij niet meer vanaf wisten dan dat het bestaat. Na enig speurwerk kwamen we uit op Hospice de Volckaert; voor ons natuurlijk volledig onbekend. De foto’s op de website waren toch min of meer uitnodigend en het zag er ook allemaal netjes en verzorgd uit.
Aan onze moeder en ons als familie werd troost geboden als dat nodig was op een oprechte en warme manier. En dat zullen wij en onze kinderen – die dat ook van nabij hebben mogen zien – nooit vergeten.
De intake verliep – in positieve zin – totaal niet zoals we verwacht hadden. De ontvangst was hartelijk, liefde- en begripvol. We zagen geen uniformen en op het oog was voor ons niet te onderscheiden wat nu het ‘professionele’ personeel en wat vrijwillig personeel was. Toch enige twijfel, want zouden ze bij Mijzo wel weten en begrijpen wat het is om een Indische familie binnen te halen? Het veelvuldige bezoek door kinderen, kleinkinderen, neven, nichten, aanhang, etc. Het gesleep met (bakjes) eten, de vaak bijzonder emotionele reacties en uitingen van verdriet en wanhoop? En zouden ze wel zo goed voor onze moeder kunnen zorgen, zoals wij dat kunnen? En het antwoord was: ja, dat wisten, begrepen en konden ze.
Het is een heel dubbel gevoel, maar we zijn toch blij dat onze moeder de laatste periode van haar leven bij Mijzo heeft mogen doorbrengen.
Onze moeder werd niet aangesproken als een patiënt, wij werden met alle mogelijke begrip benaderd en alhoewel ongetwijfeld af en toe fronsend, werd ons de kans gegeven om ook op onze manier voor onze moeder te zorgen. Er was plaats en ruimte voor verdriet en emoties, maar als het nodig was werden we ook op een goede manier even weer op onze ‘plaats’ gezet. En uiteindelijk begrepen we ook, dat bij Mijzo professionele mensen aan het werk zijn. Vakmensen, die weten wat ze doen. En ook op de momenten als wij de onrealistische hoop hadden dat onze moeder toch weer beter zou worden en naar huis zou komen, liet men ons in onze waarde. Maar het mooiste voor ons om te zien was, dat onze moeder met veel liefde, begrip en respect verzorgd werd. Alsof het personeel toch een beetje familie was. Aan onze moeder en ons als familie werd troost geboden als dat nodig was op een oprechte en warme manier. En dat zullen wij en onze kinderen – die dat ook van nabij hebben mogen zien – nooit vergeten.
Het is een heel dubbel gevoel, maar we zijn toch blij – voor zover dat mogelijk is – dat onze moeder de laatste periode van haar leven bij Mijzo heeft mogen doorbrengen. Natuurlijk hadden we haar liever thuis in haar eigen omgeving gehad, maar als het niet anders kan, dan bij Mijzo. Wij zijn het personeel en de vrijwilligers dan ook bijzonder dankbaar voor de liefde-, het begrip- en de respectvolle manier waarop onze moeder verzorgd is en wij als familie begeleid en ondersteund zijn. Het had niet beter gekund.”
