Jelle kreeg een hersenbloeding, maar gaat nog wekelijks op eigen wijze roeien
Jelle Alkema is een fanatiek sporter. In zijn vrije tijd is hij vaak te vinden bij Roeivereniging Breda. En toch roeit Jelle niet meer zoals hij dat vroeger deed. Twee jaar geleden kreeg hij namelijk een hersenbloeding. Op slag veranderde zijn leven. Maar dankzij een prettig revalidatietraject op locatie Slotjesveste en de liefdevolle steun van zijn clubgenoten, kan Jelle toch weer wekelijks roeien. Vic, Jelles vrouw, vertelt zijn verhaal.
“Jelle heeft altijd met veel plezier geroeid. Hier op de club was hij jeugdcoach. Daarnaast roeide hij regelmatig met iemand met een beperking. Ja, en nu zijn de rollen dus een beetje omgedraaid. Maar Jelle blijft positief en geniet nog altijd van het roeien. Zelfs een hersenbloeding houdt hem niet tegen. Ik hoor het zijn ploeggenoten nog zeggen: ‘Wat er ook gebeurt, we krijgen Jelle die boot weer in.’ En een halfjaar na de hersenbloeding zat Jelle weer in de boot. Op de dag nauwkeurig!
Natuurlijk scheelt het dat Jelle van tevoren al roeide. Hij weet wat hij moet doen en de balans heeft hij gelukkig nog steeds. Elke dinsdag komt hij naar de club en dan gaat hij met twee vrijwilligers in de boot. Er is een heel schema gemaakt voor de mensen die extra begeleiding nodig hebben om te kunnen roeien. Fantastisch, hoe ze dat hier doen. Voor Jelle is het roeien meer dan alleen de fysieke bezigheid. Hij heeft ook elke week fysiotherapie, maar hier is hij buiten op het water en heeft hij contact met de mensen van de club. Dat alles maakt de dinsdag echt tot het lichtpuntje in de week.
Na een hersenbloeding veranderde het leven van Jelle op slag. Gelukkig heeft hij een fijn revalidatietraject gehad bij Mijzo. En met een beetje hulp van zijn clubgenoten, stapt Jelle nog elke week in de roeiboot.
Twee jaar geleden gebeurde het. Het ene moment stonden we naast elkaar op een feestje, en het andere moment kon hij zijn zin niet meer afmaken. Twee maanden lang heeft hij niets kunnen zeggen. Vanuit het ziekenhuis is hij toen naar Slotjesveste gegaan.” Jelle gebaart dat hij nog iets wil toevoegen. “Ziekenhuis, huis. Van ziekenhuis, huis.” Vic kijkt hem verbaasd aan. “Weet jij dat nog?” “Ja!” beaamt Jelle. En Vic vult de gaten van zijn verhaal verder in. “Toen we vanuit het ziekenhuis naar Slotjesveste gingen, reed onze dochter met Jelle mee in de ambulance. Toen zij opmerkte dat ze vlak bij huis waren, stelde de ambulanceverpleegkundige voor om een kleine omweg langs ons huis te maken. Ze hebben Jelle zelfs uit de ambulance gehaald, dat was een bijzonder moment. En dat kan hij zich dus nog herinneren, dat wist ik niet.
Eenmaal in Slotjesveste zagen we Jelle met de dag vooruitgaan. Daar was ik echt verbaasd over. Dan ging de sondevoeding eraf, dan kon hij zichzelf voortbewegen in een rolstoel, dan kon hij zichzelf aankleden, elke dag gebeurde er wel iets. Jelle werkte keihard aan zijn herstel. Hij wilde gewoon weer naar huis. En met de hulp van de therapeuten is hij een heel eind gekomen. Omdat hij zo’n fijn appartement had, konden we bij hem zijn wanneer we wilden. Als we wilden mee-eten, dan hoefden we dat alleen maar te melden. Dat was in die fase echt enorm fijn. Het voelde als thuis.
We hebben goede herinneringen aan de tijd dat Jelle in Slotjesveste was. Elke dag leerde hij wel iets bij, dat ging zo snel. En wij konden komen en gaan wanneer we wilden. Jelle had gewoon zijn eigen appartement. Dat voelde als luxe.
Na de tijd bij Slotjesveste is hij verder gaan revalideren bij Revant en na een half jaar kon hij weer thuis wonen. De communicatie is nog lastig, hij kan geen hele zinnen maken, maar gelukkig is Jelle creatief. Op een of andere manier kan hij zijn boodschap meestal wel overbrengen. Soms tekent hij bijvoorbeeld. Maar dit is niet zijn eindstation. Hij blijft mogelijkheden zoeken om vooruit te gaan.”
Jelle zet zijn ene hand achter zijn andere hand en met een grote glimlach zegt hij “fietsen”. Vic schiet meteen in de lach en heeft niet meer woorden nodig om te begrijpen wat hij bedoelt. “Vorige week is hij met een kennis gaan fietsen op een gewone fiets. Normaal fietst hij op een driewieler, maar Jelle was overtuigd dat hij op een gewone fiets kon rijden.” “Ging goed” zegt Jelle trots.
Op de vraag of Jelle soms niet een beetje gefrustreerd is over wat hem is overkomen, reageert hij heel resoluut. Hij schudt zijn hoofd en kijkt naar zijn vrouw. “Altijd positief, niet boos voor Vic. Kijk per dag.” “Je kijkt per dag wat je kunt doen, omdat je voor mij niet boos wilt zijn?” Dankbaar knikt Jelle ja.
