Zo’n half jaar geleden ging Ton Boemaars (78) naar het ziekenhuis met nierklachten. Terwijl de onderzoeken nog bezig waren, begaven zijn spieren het van het ene op het andere moment. Alle controle was weg; een servetje oppakken was nog te zwaar voor hem. Hij bleek het syndroom van Guillain-Barré te hebben: een zeldzame zenuwziekte die zorgt voor een acute verzwakking van zijn spieren.
“De artsen vertelden me dat de revalidatie wel een jaar kon duren. Toen ik dat hoorde, sloeg ik echt dicht. Mijn vrouw was vier maanden daarvoor overleden. Ik was nog maar nauwelijks gewend aan het idee dat ik voortaan zonder partner door het leven moest gaan en toen stopte mijn lijf ermee. Ik kon geen beroep meer doen op mijn lichaam. Niets deed het meer, behalve mijn hoofd. Alles was van me weggenomen en ik kon alleen nog maar piekeren.
“De therapie die ik krijg is enorm zwaar, maar ik zou niet anders willen. Ik vind mezelf echt te jong om in een rolstoel te blijven zitten.”
Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en ben ik dankbaar dat mijn hoofd het nog doet. Ik weet nu dat dat mijn redding is. Ik wil namelijk verder. De therapie die ik hier krijg is enorm zwaar, ze pakken me echt aan, maar ik zou het niet anders willen. Ik had allang genoegen kunnen nemen met de vooruitgang die ik heb geboekt, maar ik vind me echt nog te jong om in een rolstoel te blijven zitten. Ik wil gewoon weer met een rollator kunnen lopen, dan kan ik er weer op uit.
Nu ga ik af en toe met de taxi naar mijn dochter, maar omdat ik niet uit de rolstoel kan, is dat best een gedoe. Gelukkig komt ze me vaak opzoeken. Ze heeft ook een schema gemaakt voor vrienden en kennissen, dus eigenlijk komt er elke dag wel iemand op bezoek. Mijn dochter neemt soms ook de honden mee, dat vind ik fantastisch. Ik ben altijd dol op honden geweest. Laatst had ze een nestje met tien kleine pups en die had ze in een soort fietskar hier mee naartoe genomen. Kun je je voorstellen: tien van die kleine doodles hier op de afdeling. Dat bracht zo veel vreugde en gezelligheid. Zo mooi dat dat kon!
“Zoals het vroeger was, zal het nooit meer worden, maar ik ben heel blij met de hulp die ik op alle fronten krijg.”
Ik geniet intens van dit soort mooie, positieve dingen. Die kleuren mijn dag. Ik ben in een gat gevallen en daar heb ik echt verdriet van, maar ik ga door. Mijn leven speelt zich nu hier af, dit is mijn thuis. Zoals het vroeger was, zal het nooit meer worden, maar ik ben heel blij met de hulp die ik op alle fronten krijg: therapie, logopedie, psychische hulp, geestelijke zorg… En dus zet ik door, want mij krijg je niet zomaar klein!”
