Op eigen wijze verzorgt Hanny wekelijks een pianoconcert
Hanny van Brunschot woont nog niet zo lang op een afdeling voor mensen met dementie op locatie Zonnehof in Tilburg. Doordat het geheugen van Hanny wat achteruitging, was het voor haar beter om te verhuizen naar Mijzo. Maar afscheid nemen van haar piano was voor Hanny geen optie. Pianospelen is immers haar lust en haar leven. Gelukkig verhuisde haar piano mee en zijn de zwierige klanken van Hanny’s pianospel nog regelmatig te horen in de gangen van Zonnehof.
“Ik weet nog goed dat ik als kind een piano cadeau kreeg met Sinterklaas. Dat was net na de oorlog. In die tijd was er niet veel en als Sinterklaas kwam, dan kreeg je iets kleins. Maar ik kreeg dus een heuse piano, dat was een immens groot cadeau. Ik begon toen te pingelen en ik ben eigenlijk nooit opgehouden. Dankzij mijn vader speel ik dus al vanaf mijn zesde piano. Hij heeft me altijd enorm gestimuleerd. Hij kon heel mooi fluiten en al wat hij floot speelde ik na.
Ik heb vroeger wel wat lessen gehad, maar daar had ik nooit zo veel zin in. Verschrikkelijk vond ik dat. Ik vond het helemaal niet nodig om noten te kunnen lezen. Nou dat is ook gebleken. Ik kan nog steeds geen noten lezen, maar dat mis ik ook niet. Ik speel gewoon wat in me opkomt.
Pianospelen is al heel mijn leven mijn passie. Ik vond het dus heel fijn dat ik mijn piano mee mocht verhuizen naar Mijzo. Hij staat hier nu in de huiskamer en ik speel er nog vaak op.
Al heel mijn leven is muziek mijn belangrijkste passie. Toen ik jong was, heb ik verschillende koren begeleid en ik heb zelf ook twee koren opgericht. Ik heb op een cruiseschip gespeeld, op stations, overal waar ik een piano zag, eigenlijk. Ik vond het dus heel fijn dat ik mijn piano mee mocht verhuizen naar Zonnehof. Hij staat hier nu in de huiskamer en ik speel er nog vaak op. Vroeger had ik ook een witte vleugel, daar heb ik nog mooie foto’s van. Ja, ik heb heel wat piano’s versleten.
Toch is mijn passie nooit mijn beroep geworden. Ik heb altijd in de mode gewerkt. Ik heb bijous verkocht in Nederland en België en zelf ook sieraden ontworpen en gemaakt. Ik heb daarnaast lang bij C&A gewerkt als etaleur en als inkoper. Ik hou nog altijd van mooie dingen. Dat vind ik gewoon fijn. Ik krijg mijn koffie hier ook altijd in een mooi kopje. Ik wil niet uit een beker drinken, daar krijg ik gewoon kippenvel van. Maar weet je wat nou zo prettig is? Iedereen weet hier uit welk kopje ik het liefst drink. Ik hoef er dus nooit om te vragen.
Ik vind het zo fijn dat ik nog elke week voor publiek mag spelen. Daar kijk ik naar uit. Soms word ik wel een beetje zenuwachtig en heb ik even hulp nodig. Maar die krijg ik hier dan ook.
Ik heb altijd graag voor publiek gespeeld en dan vooral voor oudere mensen. Die kun je zo’n plezier doen met muziek. Als mensen blij zijn dat je er bent, dan heb je toch eigenlijk niets meer nodig? Ik vind het daarom zo fijn dat ik hier de kans krijg om te spelen op de dagbesteding in de Herenkamer. Elke dinsdag doe ik dat. Al die mannen die daar komen zijn fantastisch aardig voor mij. Ze kijken ernaar uit dat ik kom spelen. Ik kleed me dan extra netjes aan en stift mijn lippen. Als je voor mensen speelt, moet je er wel leuk uitzien, vind ik. Zelfs Minou, de poes, krijgt dan een kambeurt.
Voordat ik ga spelen ben ik vaak heel nerveus, gek hè? Dan heb ik van die zwabberbenen. Waar dat door komt weet ik niet, ik wil het gewoon goed doen, snap je. Op dat soort momenten heb ik even wat hulp nodig, maar die krijg ik hier altijd. Dan stellen ze me gerust of helpen me om een lied uit te kiezen uit mijn twee muziekboeken. En als ik dan eenmaal de eerste noten heb gespeeld, dan is de knop om en gaat het weer goed.
Die muziekboeken zijn belangrijk voor me. Die heb ik lang geleden gemaakt en die gebruik ik nog altijd. Daar staan de teksten in van de liedjes die ik graag speel. Laatst vroeg iemand of ik ‘An der schönen blauen Donau’ van Strauss wilde spelen, maar dat doe ik niet, hoor. Ik ben niet zo dol op Strauss.”
