Tineke schrijft op haar eigen wijze gedichten en brieven als ze op de dagbesteding is
Tineke van Straten is 94 jaar en woont nog zelfstandig. Voor de gezelligheid en om wat ondersteuning te krijgen gaat zij drie dagen in de week naar de dagbesteding op locatie Citadel in Woudrichem. Naast het gezellig samenzijn biedt de dagbesteding allerlei huishoudelijke en creatieve activiteiten. Ook is er aandacht voor muziek, bewegen, het geheugen en de concentratie. Tineke is vooral graag met taal bezig. Ze schrijft gedichten en correspondeert nog altijd met haar nicht in Australië.
“Ik weet nog goed dat ik mijn eerste gedicht schreef. Dat kan goed 20 jaar geleden zijn. Ik woonde toen nog aan de Vissersdijk in Woudrichem. Ik zag mijn vader ineens bij de kachel zitten, zoals hij dat vaak had gedaan voordat hij naar het bejaardenhuis moest. De woorden kwamen gewoon in me op, ik hoefde ze alleen maar op te schrijven. Ik heb er ook geen letter aan veranderd. En zo gaat dat nog steeds. Ineens zit er een gedicht in mijn hoofd.
Ik woon nog zelfstandig, maar vind het fijn om naar de dagbesteding van Mijzo te gaan. Mijn brieven schrijf ik vaak daar, want dan kan ik een beetje hulp krijgen.
Op school was ik niet goed in rekenen. Dat waren vaak vieren en vijven. Maar taal heb ik altijd leuk gevonden. Daar had ik meestal een zeven of een acht voor. Ik mocht ook vaak voorlezen in de klas. Kijk, hier heb ik een heel kort gedichtje:
Je bent geboren om lief te hebben
Je bent geboren om blij te zijn
Al komen er ook donkere dagen
Die gaan voorbij
Dus richt je blik op dit gedicht
Dan wordt het weer licht
Alles kan voor mij een inspiratie zijn voor een gedicht, zelfs de groenteboer die langskomt. Sommige gedichten gaan over de natuur of over Woudrichem. Toen mijn zwager overleed heb ik een gedicht voor hem gemaakt. Het was fijn om dat te kunnen doen. En een van mijn gedichten is ook door een zangeres op muziek gezet. Dat was een gedicht over liefde en hoop en over de hemel.
We praten soms over mijn gedichten. En af en toe vragen ze me om een gedicht te maken voor een speciale gelegenheid. Dat doe ik graag.
Ik maak niet alleen gedichten, ik schrijf ook brieven. Ik correspondeer nog regelmatig met mijn nichtje in Australië. Zij is 81, maar nog heel goed bij. Zelf ben ik 94, dat is al best oud, hè. Als je hoofd maar goed blijft, dan kun je nog veel doen. Ik woon nog altijd zelfstandig, maar een tijdje geleden heb ik mijn heup gebroken. Daardoor durf ik geen grote dingen meer te doen. Vroeger was er bij ons thuis van alles te doen, maar dat is met de jaren minder geworden. Daarom vind ik het zo fijn dat ik drie dagen in de week hier naar de dagbesteding kan komen.
We hebben het hier heel gezellig. We doen van alles, allemaal leuke dingen en we eten ook samen. Ze koken hier heel lekker. Ik vind het fijn om hier mijn brieven en gedichten te schrijven. Dan krijg ik een beetje hulp, bijvoorbeeld om het adres op de envelop te schrijven. We praten vaak ook over mijn brieven en gedichten. Soms vragen de begeleiders me om een gedicht te maken voor een speciale gelegenheid of voor het krantje van de dagbesteding. Dat doe ik natuurlijk graag. Mensen vragen me wel eens waarom ik mijn gedichten niet bundel en uitgeef, maar ja, ik denk dat dat moeilijk is. Misschien komt het er ooit nog van. Dat zou ik wel heel leuk vinden, want weet je, een gedicht is het mooiste wapen dat we hebben.”
