Verpleegkundige Milou Smits is ruim negen jaar werkzaam in de verpleeghuiszorg, waarvan al bijna 7 jaar bij Mijzo. Milou werkt op een afdeling met cliënten met een lichamelijke aandoening bij zorglocatie De Doelen. Naast verpleegkundige is ze zorgcoördinator van een aantal cliënten op haar afdeling.
“Ik heb een speciale band met de mensen van wie ik zorgcoördinator ben. Omdat ik verantwoordelijk voor ze ben, wil ik alle ins en outs van ze weten. Bij de intake neem ik bijvoorbeeld een vragenlijst door waar later een levensloopverhaal van wordt gemaakt. Ik voer daarnaast gesprekken om iemand echt goed te leren kennen. Gesprekken waarin ik het heb over de dingen waar het voor diegene werkelijk om gaat. Als je namelijk weet wat iemand belangrijk vindt en waar zijn interesses liggen, kun je in contact komen. En als je op een professionele manier een band ontwikkelt met iemand is het zo veel fijner om voor die persoon te zorgen.
“In mijn werk is het belangrijk om mijn verantwoordelijkheid te nemen. Als een arts bijvoorbeeld een keuze maakt die ik niet begrijp, vraag ik door. Ik wil zijn keuze of standpunt begrijpen, want ik moet het gesprek aangaan met de familie. Als mijn gevoel twijfelt en ik iets niet bespreekbaar maak, zie ik dat als een gemiste kans.”
Laatst is er een cliënt overleden met wie ik een bijzondere klik had. Ze was al ver over de 90, maar nog heel erg bij in het hier en nu. Ze was altijd in voor een praatje en als ik vakantie had noteerde ze dat in haar kalender. Op een gegeven moment kreeg ze een infectie en voelde ze dat het einde naderen. Toen mijn nachtdienst erop zat, ging ik naar haar toe en vroeg haar of ik haar bij mijn volgende dienst nog zou zien. Ze pakte mijn hand stevig vast en antwoordde stellig ‘nee’. Mijn collega’s zijn die avond voor mijn dienst om 22.00 uur nog bij haar geweest en ze lag comfortabel in haar bed. Maar toen ik om 22.45 uur weer op de afdeling kwam en als eerste naar haar toeging, zag ik dat ze was overleden. Ze had gelijk gehad en dat raakte me diep.
Als een van onze cliënten overlijdt, doen we die altijd uitgeleide. Alle aanwezige medewerkers en vrijwilligers komen dan in een rij bij de deur staan om de overledene te begeleiden naar de laatste rustplek. Ik vind het een krachtig gebaar om daar zo met elkaar te staan. Als collega’s heb je elkaar op zulke momenten ook nodig. Als iemand sterft ben je zo druk met zorgen voor de overledene en de familieleden, dat je soms vergeet wat het met je eigen emoties doet. Het is fijn om dan samen heel even letterlijk stil te staan bij het feit dat wij weer goede zorg hebben verleend aan die persoon.
“Je kans pakken, dat doe je zelf. Een kans krijgen, daar heb je een persoon of organisatie voor nodig die in je gelooft. Mijzo geeft je zeker die kans!“
In de zeven jaar dat ik hier werk heb ik de ouderenzorg behoorlijk zien veranderen. Mensen blijven tegenwoordig veel langer thuis wonen. Als ze dus bij Mijzo komen, zijn ze vaak ouder en hebben ze meerdere diagnoses en problematieken. De noodzaak voor verpleegkundigen in de ouderenzorg wordt daardoor steeds groter. Vroeger woonden mensen enkele jaren in een verpleeghuis, maar tegenwoordig is dat veel korter. Dus hebben we ook een kortere tijd om een band op te bouwen. Soms lijkt het wel of wij als zorgverlener van eilandje naar eilandje hoppen. Iedere cliënt heeft namelijk zijn eigen regels, zijn eigen cultuur en zijn eigen favoriete benaderingswijze. Dat vraagt best veel van je als professional, maar ik hou van deze hectiek en van het harde werken. Hier kom ik helemaal tot mijn recht, hier kan ik ‘lekker zorgen’.”
Milou over opleidingsmogelijkheden binnen Mijzo
“Je kans pakken, dat doe je zelf. Een kans krijgen, daar heb je een persoon of organisatie voor nodig die in je gelooft. Mijzo geeft je zeker die kans! Er zijn binnen Mijzo genoeg mogelijkheden om door te groeien. Als je de ambitie hebt om verder te leren, is het hier zeker bespreekbaar. Ik heb zelf een groot deel van mijn opleiding gevolgd naast mijn werk. Binnenkort ga ik tien weken in het ziekenhuis in Tilburg werken. Vroeger was het zo geregeld dat er dan een uitwisseling was met een verpleegkundige van het ziekenhuis, maar inmiddels is dat niet meer. Ze gaan me hier dus tien weken moeten missen, maar toch krijg ik de kans en deze pak ik dan met twee handen aan!”
