Elk weekend bouwt mevrouw Schoenmakers op haar eigen wijze verder
LEGO is al jarenlang haar lust en haar leven. Samen met haar man en haar zoon heeft mevrouw Schoenmakers een enorme collectie LEGO opgebouwd. Twee jaar geleden verhuisde ze naar een afdeling voor somatische zorg op locatie Dongepark in Dongen. Thuis werd het namelijk te zwaar. Maar gelukkig gaat mevrouw Schoenmakers wekelijks even naar huis om met haar zoon LEGO te bouwen. Net als vroeger.
“Ik ben een echte verzamelaar. Thuis heb ik heel veel LEGO, maar ik heb bijvoorbeeld ook een hele collectie Crocs. Ik pas geen schoenen meer, maar Crocs zitten wel fijn. Toen ik een keer op de markt was, zag ik dat de Crocs in de aanbieding waren. Ik heb toen alle mogelijke kleuren gekocht. Vandaag heb ik een blauwe blouse aan met mijn blauwe Crocs. Ik heb altijd wel een paar dat bij mijn outfit past.
Toen ik twee jaar geleden naar Mijzo verhuisde vond ik dat best spannend. Maar gelukkig heb ik hier de ruimte om wekelijks naar huis te gaan. Dan ga ik weer samen met mijn zoon bouwen. Gezellig aan de keukentafel, net zoals vroeger.
Met de LEGO ben ik begonnen door onze kinderen. We hebben drie kinderen en de jongste is gehandicapt. Toen hij geboren werd, zeiden de artsen dat hij zijn tweede verjaardag niet zou halen, maar inmiddels is hij al 53. Als kind kon hij nog geen legoblokje vasthouden. Dan gingen we samen aan de keukentafel zitten en hielpen we hem, bladzijde na bladzijde, totdat het pakket klaar was. Nu zet hij de grootste dozen in elkaar. LEGO is dus een hobby die mijn man en ik al jarenlang met onze zoon delen, dat is me heel dierbaar.
Het is wel uit de hand gelopen, hoor. Alle legodozen die we kopen, kopen we dubbel. Eén doos maken we open en de andere zetten we ongeopend op zolder. Daar hebben we een enorme collectie staan: Duplo, LEGO Friends, Fabuland, LEGO Technic, we hebben echt van alles. Op een gegeven moment hadden we zo veel LEGO dat we kinderfeestjes gingen organiseren. We hadden de schuur helemaal verbouwd, er stonden drie grote bouwtafels en verschillende vitrines. De kinderen konden bouwen wat ze wilden en de jarige mocht iets uitzoeken van de cadeautafel. We krijgen nog steeds aanvragen binnen, maar ja, dat gaat niet meer.
Ik kan niet anders zeggen: ik heb het hier goed bij Mijzo. Ik krijg de zorg die ik nodig heb en heb de ruimte om naar huis te gaan.
Inmiddels woont onze zoon in een woonvoorziening en werkt hij bij Diamant, een leerwerkbedrijf voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ja, die vermaakt zich wel. Ik ben er best trots op dat we hem zo ver hebben gekregen. We hebben doorgezet en de LEGO heeft daarbij een belangrijke rol gespeeld. Ook al wonen onze zoon en ik allebei niet meer thuis, we kopen nog steeds legodozen en die zetten we samen in elkaar. Aan de keukentafel, net zoals we dat vroeger deden. Ik ga namelijk elk weekend naar huis. Mijn man komt me dan ’s ochtends ophalen en brengt me tegen de avond weer hiernaartoe. Op zondag gaan we meestal naar mijn zus. Die routine houden we erin. Dat vind ik belangrijk, want mijn zus is al 80.
Door de week komt mijn man me elke dag opzoeken. Dan gaat hij eerst onze zoon ophalen en komen ze samen even kletsen bij me. Ik vind het zo fijn dat dat zo kan. Toen duidelijk werd dat ik naar Mijzo zou verhuizen, moest ik wel wennen aan die gedachte. Ik vond dat een moeilijke stap, maar het heeft heel goed uitgepakt. Ik kan niet anders zeggen: ik heb het hier goed. Ik krijg de zorg die ik nodig heb en heb de ruimte om naar huis te gaan.”
