Toen Marij van Vugt een aantal maanden geleden zonder werk kwam te zitten, besloot ze vrijwilligerswerk te gaan doen. Omdat zij altijd in de zorg heeft gewerkt, koos ze voor een functie op de afdeling Heuvel op zorglocatie Buurstede, waar ze inmiddels elke maandag en donderdag te vinden is. Heuvel is een bijzondere afdeling binnen Buurstede. Hier biedt Mijzo namelijk een thuis aan mensen met dementie die in de laatste fase van hun leven zitten.
“Alles op deze afdeling draait om voelen en aanvoelen. De meeste mensen zijn niet meer in staat om uit te spreken wat ze prettig vinden of niet. Ze kunnen hun gedachten niet meer verwoorden. Maar ik ben ervan overtuigd dat de mensen hier nog wel veel gedachten hebben. Soms begint iemand ineens te huilen. Of ik zie een klein knikje, een glimlach, of een blik van herkenning. Dat gebeurt niet voor niets. Dat zijn kleine signalen waar een heel verhaal achter zit, kleine signalen die mij al heel veel zeggen.
“Als ik hier een paar uur ben geweest, dan heb ik een rust over me heen. Ik weet dat ik iets heb betekend voor iemand.”
Omdat het zo moeilijk is om te communiceren, heb ik altijd een notitieboekje bij me waar ik aantekeningen in maak. Merk ik bijvoorbeeld dat iemand het niet prettig vindt om aangeraakt te worden? Dan noteer ik dat en probeer ik de volgende keer iets anders om in contact te komen. Ook als ik medewerkers of familieleden iets bijzonders hoor zeggen, schrijf ik dat op zodat ik er later zelf iets mee kan doen.
De vrijwilligers van andere afdelingen van Buurstede gaan fietsen met cliënten. Ze spelen een potje biljart of gaan kaarten. Dat soort activiteiten kunnen we hier echt niet doen, want de wereld van deze mensen is zo veel kleiner. Ik blader soms met iemand door een fotoboek, ik zet muziek op of masseer de handen. Er zijn ook heel fijne hulpmiddelen op de afdeling die je helpen om met de mensen in contact te komen. We hebben een soort robothondjes en -poesjes. Als je zo’n diertje bij ze op schoot legt, zie je ze ontspannen. Dat is zo mooi om te zien. Ook de Cradle vind ik een fijn hulpmiddel. Dat is een soort schaal waar geluid uit komt als je hem samen met iemand anders vasthoudt, bijvoorbeeld het geluid van een trein of een kerkklok. Vaak zie je dat dat toch herinneringen oproept bij de mensen.
“Hier draait het om gewoon menselijk contact. Dat ik volgens mij waar het uiteindelijk om gaat in het leven.”
Als ik hier een paar uur ben geweest en weer naar huis rij, dan heb ik een rust over me heen. Ik weet dat ik iets betekend heb voor iemand en het is fijn dat ik dat kan doen. Daar ben ik dankbaar voor. Het leven is tegenwoordig soms zo jachtig: je geeft gauw een like op Facebook, of stuurt even een kort berichtje via Whats’app en je bent weer op de hoogte. Hier heb je geen internet, hier draait het om gewoon menselijk contact. Dat is heel basaal, echt terug naar de kern, maar volgens mij is dit wel waar het uiteindelijk om gaat in het leven. Puur contact van mens tot mens.”
